Powiatowa Biblioteka Publiczna

Hołownia i Prokop w elektryzującej rozmowie. Zderzenie dwóch odmiennych spojrzeń na religię, kulturę i świat mediów. Jezus jako marketingowiec, pożytki płynące z noszenia habitu, różnica między Bogiem a idolem, urok pieniędzy i problemy z wolną wolą - to tylko niektóre wątki tej zaskakującej konfrontacji. Prowadząc rozmowy składające się na tę książkę, robimy po prostu to samo, co taksówkarz wiozący pasażera na lotnisko, fryzjer zakręcający klientce loki, babcie gderające w kolejce do laryngologa czy kumple spotykający się po robocie przy piwie. Przedstawiamy nasz punkt widzenia. Dyskutujemy. Spieramy się. Mówimy, co nam się wydaje. Wywalamy na stół to, co nam prywatnie w duszy gra. Tyle, że zamiast o najnowszym serialu, biuście Dody czy bieżącym kursie franka szwajcarskiego częściej gadamy o rzeczach, które mimo wszystko wydają nam się ważniejsze. [Marcin Prokop] Po tej książce boję się bardziej niż kiedykolwiek, że stosowną lekcję kontemplacji dadzą mi kiedyś aniołowie. Ja będę chciał toczyć z nimi teologiczne dysputy, oni - pogrążeni w słuchaniu Morriseya - zacytują mi trzydziesty drugi rozdział Mądrości Syracha: "Przemów, starcze, tobie to bowiem przystoi, jednak z dokładnym wyczuciem, abyś nie przeszkadzał muzyce. A kiedy jej słuchają, nie rozwódź się mową ani nie okazuj swej mądrości w niestosownym czasie!". [Szymon Hołownia}

Czy w postmodernistycznej rzeczywistości da się obronić wartość osoby? Czym jest prawdziwa wolność i co ją odróżnia od samowoli? Dlaczego człowiek, choć bardzo pragnie, nie potrafi kochać? Czy przesłanie chrześcijańskie może być odpowiedzią na niepokoje współczesności? Czy ludzie potrzebują Boga i czy On potrzebuje ich? Dwie wybitne postaci - Giovanni Reale i Angelo Scola - podejmują dialog o rzeczach w życiu najważniejszych. Czyniąc punktem odniesienia nauczanie Jana Pawła II, poruszają tak istotne tematy, jak ateizm, nihilizm, realtywizm, demokracja, wielokuturowość, pojęcie osoby (przeciwstawione pojęciu indywiduum), cierpienie i śmierć, miłość i piękno. Zmagają się więc z wielkimi zagadnieniami. Nie popadają jednak w patos i nie ferują wyroków, lecz zachęcają do refleksji. Po ich wypowiedziach przychodzi czas na głos czytelnika - jego zgodę, dopowiedzenie, może nawet sprzeciw? W każdym razie na osobisty udział. Spokojny ton, prostota, kwestie - owszem - trudne, ale przecież bliskie i ukazane przez przykłady z życia wzięte, zapraszają właśnie nie tyle do czytania, co do dialogu.